A Kadir Jasin
MUKHADIMAH: Pandangan
yang terkandung dalam tulisan ini adalah pandangan peribadi saya. Saya menulis
dalam kapasiti saya sebagai seorang blogger. Ia tiada kena mengena dengan
apa-apa jawatan yang mungkin saya pegang.
Tun Dr Mahathir berucap buat kali ke-11 di PBB |
PERDANA Menteri, Tun Dr Mahathir
Mohamad, mengakhiri ucapannya di Persidangan Agung Bangsa-bangsa Bersatu (UNGA)
di New York, Amerika Syarikat, semalam dengan menyatakan betapa berat tugas
beliau berdiri dan membuat ucapan.
Katanya: “Selepas 15 tahun dan pada
usia 93, saya kembali ke pentas ini dengan tugas yang berat untuk memberi suara
dan harapan kepada Malaysia baru di persada dunia.
“Rakyat Malaysia berbangga dengan
kejayaan demokratik yang mereka capai baru-baru ini dan menaruh harapan yang
tinggi bahawa di seluruh dunia akan melihat keamanan, kemajuan dan kemakmuran.”
[Komen "Anonymous”
tidak akan disiarkan. Tolong guna nama sebenar atau samaran.]
Saya yakin ramai rakyat Malaysia dan,
tidak kurang juga, penduduk dunia teruja dengan ucapan beliau.
(Teks lengkap ucapan beliau boleh dibaca DI SINI).
Kalau seorang insan berusia 93 tahun
dan yang menceburi politik sejak zaman remaja masih boleh mengubah sejarah
negaranya serta cergas di pentas dunia, ia tentunya sedikit sebanyak memberi ilham
kepada generasi yang lebih muda daripada beliau.
Dr Mahathir menyentuh
banyak perkara dalam ucapannya dan sesiapa saja yang mengikuti siri ucapan beliau
di Bangsa-bangsa Bersatu (PBB) akan mendapati bahawa beliau amat teliti dan
konsisten dengan isu-isu yang dibangkitkannya.
Saya bernasib baik dapat
mengikuti siri ucapan beliau bermula dengan kehadiran pertamanya di UNGA,
sebagai Perdana Menteri, pada tahun 1982. Itu jugalah kali pertama saya
menjejakkan kaki di bumi Amerika.
Ucapan beliau pada tahun
ini membuatkan kami, wartawan Malaysia, terpinga-pinga mendengar hujah beliau
mengenai isu-isu yang pada pandangan kami tidak kena mengena dengan Malaysia.
Satu isu yang saya dapati
mengejutkan yang beliau bangkitkan pada sesi sulung beliau di PBB itu ialah
gesaan agar benua beku Antartika dijadikan warisan sejagat dan bebas daripada
eksploitasi oleh mana-mana negara.
Saya bertanya kepada
Menteri Luar ketika itu, Almarhum Tun Muhammad Ghazali Shafie, mengapa Perdana
Menteri sebuah negara tropika peduli kepada isu benua beku?
Kena Tengking
Seperti biasa, Ghazali atau
lebih terkenal dengan jolokan “King Ghaz” tidak akan menjawab sebelum “berkhutbah”
memperkecilkan pengetahuan wartawan Malaysia.
Malah beliau pernah menengking
saya di hadapan puluhan para pembesar, termasuk Dr Mahathir, di Lapangan
Terbang Antarabangsa Subang pada tahun 1981 kerana bertanya soalan kepadanya
secara mengejut.
Sekadar nasihat. Wartawan muda hari ini
harus berani dan sanggup dimaki hamun jika mereka mahu menjadi wartawan tulen
bukan sekadar pencatat dan pelapor. Pernah sekali saya diperintah keluar dari
pejabat Permodalan Nasional Berhad (PNB) oleh bekas Pengerusinya, Almarhum Tun
Ismail Ali. Masa itu ibu pejabat PNB adalah di Bangunan MIDF.
Ghazali menjelaskan
bahawa Dr Mahathir melihat isu Antartika dan Persidangan Undang-undang laut
(Law of the Sea Conference) sebagai amat kritikal kepada kedudukan Malaysia sebagai
negara persiaran pantai (litoral state).
Apa yang Dr Mahathir
bangkitkan dan dijelaskan oleh Ghazali itu akhirnya menjadi kenyataan dan amat menguntungkan
Malaysia. Kini, di bawah Perjanjian Undang-undang Laut, kita mempunyai hak ke
atas khazanah laut di kawan Zon Ekonomi Eksklusif (EEZ).
EEZ mencakupi kawasan hingga
200 batu nautika dari pantai sesebuah negara. Hasil pelaksanaan perjanjian itulah
kita kini memiliki banyak telaga minyak dan gas jauh dari pantai kita di Laut
China Selatan.
Demikianlah pandangan
jauh dan terperinci Dr Mahathir mengenai hal-hal dalam negara dan antarabangsa
yang mempunyai kesan kepada kehidupan rakyat jelata.
Bagi beliau, lawatan ke
PBB setahun sekali atau ke mana-mana juga negara bukanlah sekadar menerima
jemputan – jauh sekali untuk berfoya-foya – tetapi adalah untuk mengibarkan
panji-panji negara dan mendapatkan faedah terbaik untuk Malaysia dan penduduknya.
Hatta dalam kunjungan ke
PBB kali ini pun – dalam usia lanjut – beliau masih berbahas dengan kakitangan
beliau cara paling murah untuk pergi-balik New York.
Beliau mahu guna penerbangan
komersial kerana lebih murah. Tetapi memikirkan perjalanan yang sangat jauh –
lebih daripada 15,000 kilometer dan mengambil masa kira-kira 23 jam sehala – beliau
akhirnya bersetuju menggunakan perkhidmatan jet peribadi.
PBB bukanlah persidangan
yang asing kepada beliau. Sejak kunjungan pertama pada tahun 1982, Dr Mahathir telah
hadir dan berucap di UNGA sebanyak 11 kali – termasuk kali ini.
Saya rasa beliau adalah antara
pemimpin dunia yang paling banyak berucap di Persidangan Agung PBB.
Wartawan Malaysia yang
membuat liputan di New York memberitahu saya yang beliau telah diberikan
jolokan “the patron saint of politik comeback”.
Maksudnya Dr Mahathir
dianggap seperti keramat yang menjadi penaung kepada ahli-ahli politik yang
bersara atau disingkirkan tetapi kembali berkuasa.
Apa pun gelaran dan sanjungan
yang diberikan kepada beliau, tindakan mutakhir kita bagi menghormati dan
menghargai beliau adalah dengan meneruskan perjuangan beliau yang belum
selesai.
Wallahuaklam.